Η αποχή είναι άποψη.

Ειδικά σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που δεν έχει Δημοκρατία αλλά επιλεκτική Δημοκρατία.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλα, μα όλα τα κόμματα, συμφωνούν και μας προτρέπουν με μανία να πάμε να ψηφίσουμε. Έχουν τους λόγους τους. Τα δύο «μεγάλα» κόμματα, που διεκδικούν εξουσία, θέλουν τη μέγιστη νομιμοποίηση για την εξουσία που θα ασκήσουν. Ειδικά σ’ αυτές τις εκλογές που έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες, ελπίζουν πως όταν ο πρώην ψηφοφόρος τους θα βρεθεί στο παραβάν, θα λειτουργήσει το οπαδικό σύνδρομό του και δεν θα πάει το χέρι του να ψηφίσει άλλο κόμμα. Οπαδικό σύνδρομο λέω αυτήν την κατάσταση, όπου ο φανατικός οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας που τα πάει χάλια, βρίζει τους παίκτες, τον προπονητή, τον πρόεδρο και ολόκληρο το σόι όλων αυτών, μαζί με τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις, αλλά στο καφενείο μπορεί να πλακωθεί άγρια υπερασπιζόμενος ΤΗΝ ομάδα.

Έτσι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ελπίζουν πως μέσα στο παραβάν ο πρώην φανατικός, σήμερα αηδιασμένος, οπαδός θα φέρει στο νου του τους καβγάδες με φίλους, γνωστούς, κουμπάρους, κλπ. οπαδούς αντίπαλου κόμματος και αναφωνώντας ένα «ε όχι, δεν θα σας περάσει, το αίμα νερό δεν γίνεται», θα το ξαναρίξει…

Τα υπόλοιπα κόμματα μας προτρέπουν να πάμε οπωσδήποτε να ψηφίσουμε γιατί πιστεύουν πως οι ψηφοφόροι που απέχουν είναι ή αγανακτισμένοι με το σύστημα, συνεπώς υποψήφια πελατάκια τους ή τελείως χαβαλέ και αδιάφοροι οπότε και πάλι υποψήφια πελατάκια.

Εκτός από τα κόμματα και τους πολιτικούς μάς παρακαλούν να ψηφίσουμε και όλοι οι δημοσιογράφοι και οι τηλεοπτικοί διανοούμενοι. Το επιχείρημα και των δύο είναι πως με τη συμμετοχή σου δείχνεις ενεργός και σκεπτόμενος πολίτης, ακόμη κι αν ρίξεις λευκό, δηλώνοντας έτσι πως κανένα κόμμα δεν σε εκφράζει. Το θεωρώ ένα από τα πιο γελοία επιχειρήματα. Γιατί αν ρίξεις λευκό μπορεί να μαυρίζεις όλα τα κόμματα αλλά ρίχνεις ψήφο εμπιστοσύνης στο σύστημα, επιβεβαιώνοντας και επικυρώνοντας τη διαδικασία.

Αντίθετα η μαζική αποχή από την κάλπη, δείχνει πλήρη απαξίωση και απόλυτη αμφισβήτηση ολόκληρης της οπερέτας.

Στο δε επιχείρημα «μα έτσι λειτουργεί, ουσιαστικά, η Δημοκρατία», επαναλαμβάνω: η Ελλάδα ΔΕΝ έχει Δημοκρατία, έχει επιλεκτική Δημοκρατία. Να ένα παράδειγμα: βασικό συστατικό της Δημοκρατίας είναι η δικαιοσύνη. Στην Ελλάδα δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη λόγω… ωραρίου, νόμων και παρανόμων, απεργιών και ακατάλληλου προσωπικού.

Έχω και άλλα παραδείγματα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Σε μια χώρα όπου η Δημοκρατία είναι απλά ένας τίτλος και μια θεωρία, δεν μπορεί να την επικαλείσαι για να οδηγήσεις ψηφοφόρους που δε θέλουν, να κάνουν κάτι που δεν έχει νόημα.

Το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων οι περισσότεροι δημοσιογράφοι καταλήγουν: «λευκά, άκυρα τόσο %». Δίνουν, όμως, περισσότερο χρόνο και μεγαλύτερη σημασία στο ποσοστό της αποχής. Επικοινωνιακά, λοιπόν, το ποσοστό της αποχής τραβάει περισσότερο την προσοχή.

Και να ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κυριακή 6 Μαΐου στις 11 το βράδυ. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί και μαϊντανοί δεν συζητούν για τα ποσοστά των κομμάτων αλλά για το ποσοστό – ρεκόρ της αποχής, που έφτασε το 80%. Ακόμη και 35% να πάρει το πρώτο κόμμα, εκπροσωπεί στην ουσία το… 7% των ψηφοφόρων. Αυτό θα ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα, «αλλάξτε τους όλους ή σηκωθείτε φύγετε»!

Φυσικά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, γιατί πέρα από το οπαδικό σύνδρομο υπάρχει και το συμφέρον. Ψηφίζουμε γιατί είναι φίλος, γιατί κάποτε μας βοήθησε, γιατί ελπίζουμε (ναι, ακόμη και σήμερα) πως θα μας βοηθήσει, ή γιατί περιμένουμε να μας ξαναδώσει πίσω το μισθό ή τη σύνταξη που χάθηκε.

Συμφέροντα, ψευδαισθήσεις και ελπίδα για μια καλύτερη ζωή θα μας στείλουν μπροστά στο κουτί με τη σχισμή.

Όσοι επιλέξουν την αποχή θα κερδίσουν λίγο παραπάνω χρόνο ζωής για τον εαυτό τους. Όσοι αποφασίσουν να ψηφίσουν, θα ζήσουν στιγμιαία την αυταπάτη πως αυτοί αποφασίζουν για το μέλλον του τόπου. Αυτοί, ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Ομπάμα ούτε το Δ.Ν.Τ., Αυτοί, Εμείς.

Παρ’ όλα αυτά μην ανησυχείτε, η Ελλάδα θα τα καταφέρει, οι Έλληνες όχι.

Περικλής Πηλείδης

aixmi