Με βαριά καρδιά οι χωροφύλακες του δάσους Αοκιγκαχάρα ξυπνούν το πρωί να πάνε στη δουλειά τους. Οι στατιστικές λένε πως είναι σχεδόν απίθανο να βγουν περιπολία και να μην εντοπίσουν τουλάχιστον ένα πτώμα την εβδομάδα...
Το χειρότερο είναι πως κάθε φορά που βρίσκουν έναν άνθρωπο κρεμασμένο από το σχοινί του δέντρου (το οποίο εξασφαλισμένα κάνει τη δουλειά του επειδή δεν σπάει ποτέ), ξέρουν ότι κάπου εκεί κοντά υπάρχουν οστά ανθρώπων θαμμένα στην άγρια βλάστηση.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου οι Ιάπωνες αναφέρουν το δάσος ως το «hot spot της αυτοκτονίας» αλλά εκείνο που δεν μπορεί κανείς να τους εξηγήσει είναι γιατί οι αυτόχειρες ταξιδεύουν μέρες για να φτάσουν σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο και να κρεμαστούν.
Η ομορφιά του τοπίου, οι μελωδικοί ήχοι της φύσης και η σιγουριά ότι δεν σε βλέπει άνθρωπος -ακόμη κι αν έχει έρθει στην καρδιά του Φούτζι να αυτοκτονήσει- έχουν ίσως μετατρέψει το Αοκιγκαχάρα στον ιδανικό τόπο για να πεθάνει κανείς.
Οποια σκέψη κι αν περνά από το μυαλό αυτών των αποφασισμένων να θέσουν τέρμα στη ζωή τους ανθρώπων το σίγουρο είναι πως στο δάσος Αοκιγκαχάρα στους πρόποδες του ιερού βουνού Φούτζι βρίσκονται τα περισσότερα ανθρώπινα οστά από οποιοδήποτε άλλο σημείο της γης.
Ενας εργαζόμενος στο δάσος υπολογίζεται ότι θα εντοπίσει περίπου 100 πτώματα σε 20 χρόνια αλλά το πιο ανατριχιαστικό στοιχείο που θα σου αποκαλύψει ένας από αυτούς είναι ότι δεν είναι όλα τα πτώματα αποτέλεσμα πράξης αυτοκτονίας.
Στο Αοκιγκαχάρα Τζουκάι (Θάλασσα των δέντρων) είναι γνωστό ότι τα αποθέματα μαγνητικού σιδήρου που υπάρχουν στο υπέδαφος του δάσους αχρηστεύουν τις φθηνού κόστους πυξίδες με αποτέλεσμα πολλοί ταξιδιώτες να χάνουν τον προσανατολισμό τους.
Υπάρχουν θρύλοι και τέρατα, για φαντάσματα και για πνεύματα ανθρώπων που αυτοκτόνησαν και τριγυρνούν στο δάσος... αιωνίως. «Οι περισσότεροι που μπαίνουν στο δάσος έχουν τυλίξει μία κορδέλα σε κάποιο δέντρο της πύλης εισόδου. Αυτό το κάνουν είτε γιατί έχουν έρθει εκδρομή και θέλουν να είναι σίγουροι πως θα βρουν τον δρόμο της επιστροφής, είτε γιατί αν το μετανιώσουν και δεν αυτοκτονήσουν θα χαθούν στο δάσος. Συνήθως, όμως, σε κάθε άκρη του νήματος υπάρχει συνήθως ένα πτώμα», εξηγεί ο Αζούσα Χαϊάνο ο οποίος μελετά και φροντίζει το Αοκιγκαχάρα για περισσότερα από 30 χρόνια.
Περπατώντας στο δάσος είναι πολύ πιθανό να βρεις καρφωμένα στους κορμούς σημειώματα αυτοκτονίας, κούκλες, προσωπικά αντικείμενα κι ό τι μπορείς να βάλεις με το νου σου.
Αν ποτέ επισκεφτείς την Ιαπωνία και βρεις συναρπαστική την ιδέα να μπεις στο στοιχειωμένο δάσος μην ξεχάσεις να διαβάσεις την ταμπέλα στην πύλη της εισόδου: «Η ζωή σου είναι ένα πολύτιμο δώρο των γονιών σου. Σε παρακαλώ σκέψου τους γονείς, τα αδέρφια και τα παιδιά σου. Μην κρατάς μέσα σου τις στεναχώριες. Μίλησε σε κάποιον»!
efimerida
Δημοσίευση σχολίου