Δεν έχουμε ολόκληρη την πραγματική μετάφραση των 72, αφού πολλά χειρόγραφα χάθηκαν και έχουμε αντίγραφα μέχρι χιλίων και βάλε ετών νεότερα.
Το κέιμενο είναι του Δημοσθένη Λιακόπουλου από τον Τόμο 43 του Γιατί και πώς - "Οταν οι άγγελοι ήρθανε στη γή".
Ακόμη και οι τρείς η και περισσότερες Παλαιές Διαθήκες των 72 των οποίων κάποια χειρόγραφα συγκεντρώθηκαν στην εποχή μας, διαφέρουν μεταξύ τους σε κάποια "πιπεράτα" σημεία, όπως ο στίχος της Γένεσης 6,2.
Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, 72 Ιουδαίοι λόγιοι, άρχισαν στην Αλεξάνδρια της Αιγύπτου, την μετάφραση περίπου το 280 π.Χ.
Αργότερα και χάριν συντομίας καθιερώθηκε η ονομασία Μετάφραση των Εβδομήκοντα. Λογικά η μετάφραση αυτή ίσως να ολοκληρώθηκε μέσα στο 3ο αιώνα π.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου Β του Φιλάδελφου.
Ωστόσο το πόσοι δούλεψαν για να γίνει η μετάφραση είναι άγνωστο και ο όρος εβδομήκοντα, έχει μόνο σημειολογικό χαρακτήρα.
Τη μετάφραση εκείνη δεν θα τη βρούμε ποτέ.
Ετσι θεόπνευστο πρέπει να ονομάζουμε το εβραικό προτότυπο και κακώς δεν το ξαναμεταφράζουμε για να ξέρουμε σίγουρα τι ακριβώς γράφει.
Οπως και να έχει εμείς οι Χριστιανοί θεωρούμε την Παλαιά Διαθήκη ιερό μας βιβλίο, αφού έτσι ορίστηκε το 381 μ.Χ. επί του Ισπανοεβραίου αυτοκράτορα Θεοδόσιου κατά την τοπική σύνοδο της Λαοδικείας.
Ελα όμως που και η εβραική Παλαιά Διαθήκη, χάθηκε και υποτίθεται χειρόγραφά της ξαναβρέθηκαν δια μέσου των χιλιετιών. Και έτσι δεν έχουμε σίγουρο κείμενο.
Η γλώσσα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα ήταν η κοινή ελληνική που μιλιότανε σε όλη τη Μεσόγειο ακόμη και μετά τα χρόνια του Χριστού.
Δεν έχει διασωθεί ως τις μέρες μας όλο το σώμα της λεγόμενης μετάφρασης των εβδομήκοντα. Οι πάπυροι και τα κείμενα που διεσώθησαν είναι ιδιαίτερα πολύτιμα, επειδή ανήκουν στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και , μολονότι συχνά είναι μόνο λίγα εδάφια η κεφάλαια, που βοηθούν να καθοριστεί σε κάποιο μόνο βαθμό τι ακριβώς έλεγε αρχικά το κείμενο της μετάφρασης των Εβδομήκοντα.
Σήμερα υπάρχουν διαθέσιμα εκατοντάδες χειρόγραφα της ελληνικής Μετάφρασης των Εβδομήκοντα σε περγαμηνή βέλουμ, καθώς και σε άλλα είδη περγαμήνης. Μερικά από αυτά, που γράφτηκαν μεταξύ του 4ου και του 9ου αιώνα μ.Χ., είναι σημαντικά, επειδή καλύπτουν μεγάλα τμήματα των Εβραικών Γραφών.
Απ΄όλα αυτά, σημαντικότερα χειρόγραφα του 4ου και 5ου αιώνα, είναι του Βατικανό Αρ. 1209, το Σιναίτικο και το Αλεξανδρινό και περιέχουν όλα σε μεγάλο μέρος την ελληνική Μετάφραση των Εβδομήκοντα με μερικές μικροπαραλλαγές.
Μια βασική διαφορά είναι ότι ο Αλεξανδρινός κώδικας στο κεφ. 6.2 της Γένεσης λέει οι «άγγελοι του Θεού» και όχι οι υιοί του Θεού, που είναι και το πιό λογικό, αφού το «μπένε χα Ελοχίμ», σε όλα τα άλλα σημεία μεταφράζεται σαν «άγγελοι του Θεού», αν και σημαίνει «γιοί των Ελοχίμ».
Το κέιμενο είναι του Δημοσθένη Λιακόπουλου από τον Τόμο 43 του Γιατί και πώς - "Οταν οι άγγελοι ήρθανε στη γή".Ακόμη και οι τρείς η και περισσότερες Παλαιές Διαθήκες των 72 των οποίων κάποια χειρόγραφα συγκεντρώθηκαν στην εποχή μας, διαφέρουν μεταξύ τους σε κάποια "πιπεράτα" σημεία, όπως ο στίχος της Γένεσης 6,2.
Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, 72 Ιουδαίοι λόγιοι, άρχισαν στην Αλεξάνδρια της Αιγύπτου, την μετάφραση περίπου το 280 π.Χ.
Αργότερα και χάριν συντομίας καθιερώθηκε η ονομασία Μετάφραση των Εβδομήκοντα. Λογικά η μετάφραση αυτή ίσως να ολοκληρώθηκε μέσα στο 3ο αιώνα π.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου Β του Φιλάδελφου.
Ωστόσο το πόσοι δούλεψαν για να γίνει η μετάφραση είναι άγνωστο και ο όρος εβδομήκοντα, έχει μόνο σημειολογικό χαρακτήρα.
Τη μετάφραση εκείνη δεν θα τη βρούμε ποτέ.
Ετσι θεόπνευστο πρέπει να ονομάζουμε το εβραικό προτότυπο και κακώς δεν το ξαναμεταφράζουμε για να ξέρουμε σίγουρα τι ακριβώς γράφει.
Οπως και να έχει εμείς οι Χριστιανοί θεωρούμε την Παλαιά Διαθήκη ιερό μας βιβλίο, αφού έτσι ορίστηκε το 381 μ.Χ. επί του Ισπανοεβραίου αυτοκράτορα Θεοδόσιου κατά την τοπική σύνοδο της Λαοδικείας.
Ελα όμως που και η εβραική Παλαιά Διαθήκη, χάθηκε και υποτίθεται χειρόγραφά της ξαναβρέθηκαν δια μέσου των χιλιετιών. Και έτσι δεν έχουμε σίγουρο κείμενο.
Η γλώσσα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα ήταν η κοινή ελληνική που μιλιότανε σε όλη τη Μεσόγειο ακόμη και μετά τα χρόνια του Χριστού.
Δεν έχει διασωθεί ως τις μέρες μας όλο το σώμα της λεγόμενης μετάφρασης των εβδομήκοντα. Οι πάπυροι και τα κείμενα που διεσώθησαν είναι ιδιαίτερα πολύτιμα, επειδή ανήκουν στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και , μολονότι συχνά είναι μόνο λίγα εδάφια η κεφάλαια, που βοηθούν να καθοριστεί σε κάποιο μόνο βαθμό τι ακριβώς έλεγε αρχικά το κείμενο της μετάφρασης των Εβδομήκοντα.
Σήμερα υπάρχουν διαθέσιμα εκατοντάδες χειρόγραφα της ελληνικής Μετάφρασης των Εβδομήκοντα σε περγαμηνή βέλουμ, καθώς και σε άλλα είδη περγαμήνης. Μερικά από αυτά, που γράφτηκαν μεταξύ του 4ου και του 9ου αιώνα μ.Χ., είναι σημαντικά, επειδή καλύπτουν μεγάλα τμήματα των Εβραικών Γραφών.
Απ΄όλα αυτά, σημαντικότερα χειρόγραφα του 4ου και 5ου αιώνα, είναι του Βατικανό Αρ. 1209, το Σιναίτικο και το Αλεξανδρινό και περιέχουν όλα σε μεγάλο μέρος την ελληνική Μετάφραση των Εβδομήκοντα με μερικές μικροπαραλλαγές.
Μια βασική διαφορά είναι ότι ο Αλεξανδρινός κώδικας στο κεφ. 6.2 της Γένεσης λέει οι «άγγελοι του Θεού» και όχι οι υιοί του Θεού, που είναι και το πιό λογικό, αφού το «μπένε χα Ελοχίμ», σε όλα τα άλλα σημεία μεταφράζεται σαν «άγγελοι του Θεού», αν και σημαίνει «γιοί των Ελοχίμ».
______________________
Δημοσθένης Λιακόπουλος
Τόμος 43 - Οταν οι άγγελοι ήρθανε στη γή
atheatignosiΔημοσθένης Λιακόπουλος
Τόμος 43 - Οταν οι άγγελοι ήρθανε στη γή
Δημοσίευση σχολίου