Του Δημοσθένη Λιακόπουλου.
Όταν πρωτομπήκε ο ΦΠΑ (Φόρος Προστιθέμενης Αξίας),V.A.T. εις την βαρβαρικήν, επρόκειτο κατά τα Αμερικάνικα πρότυπα να αντικαταστήσει όλους τους φόρους και ο κάθε επαγγελματίας, πάντα κατά τα αμερικάνικα πρότυπα, να λέει τόσα χρήματα εισέπραξα (έσοδα επιχείρησης) που περιέχουν τόσο ΦΠΑ (ΦΠΑ εσόδων) και τόσα χρήματα ξόδεψα για να μπορέσω να εισπράξω (έξοδα επιχείρησης) που περιελάμβαναν τόσο ΦΠΑ (ΦΠΑ εξόδων), οπότε, ΦΠΑ ΕΣΌΔΩΝ μείον ΦΠΑ ΕΞΟΔΩΝ ίσον ΦΠΑ που αποδίδω στο κράτος και καθάρισα.
Το ίδιο θα έκανε και ο κάθε Ευρωπαίος, όπως και ο κάθε Αμερικάνος και θα έλεγε για το σπίτι του, τόσο ΦΠΑ περιελάμβαναν τα έσοδά μου μείον τον ΦΠΑ των χρημάτων που ξόδεψα για να ζήσω, τον υπόλοιπο ΦΠΑ τον αποδίδω στο κράτος.
Έλα όμως, που ο λιγοστός σε ποσοστό ΦΠΑ που υπήρχε στην αρχή, έφτασε σε γιγαντιαία ποσοστά, 23% για παράδειγμα, αλλά και ο συνηθισμένος φόρος συνεχίζει να υπάρχει σε 45% και τα εξτρά χαράτσια στα ακίνητα, που ουσιαστικά έχουν κατασχεθεί από το κράτος στο οποίο πληρώνουμε ενοίκιο για το σπίτι μας, και τα τέλη κυκλοφορίας που ουσιαστικά είναι ενοίκιο για το αυτοκίνητό μας που νομίζουμε ότι είναι δικό μας.
Έτσι έχουμε την λαμογιά των έμμεσων καί άμεσων φόρων.
Νομίζεις και όταν ο πελάτης πηγαίνει να αγοράσει παπούτσια για παράδειγμα, ενδιαφέρεται για το πόσος είναι ο ΦΠΑ. Ο έμπορος πρέπει να πείσει τον πελάτη να πληρώσει το τίμημα, που είναι μία ενιαία τιμή και τέλος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον ΦΠΑ, αφού πουθενά δεν υπολογίζεται ο φόρος αυτός για τον καταναλωτή, και ο έμπορος ή ο επιτηδευματίας γίνεται ο φοροεισπράκτορας και ο ντανβατζής του κράτους, που εισπράτει για λογαριασμό του φόρους.
Οι Ευρωπαίοι δεν το κατάλαβαν; ή μιλάμε για υπεραπάτη υπερφορολόγησης εις βάρος των λαών;
Στην Ελλάδα καθιερώθηκε την 1η Ιανουαρίου 1987 ύστερα από απόφαση του τότε υπουργού Οικονομικών Δημήτρη Τσοβόλα (νόμος 1642 της 21ης Αυγούστου 1986) με τρίχρονη καθυστέρηση (επρόκειτο να τεθεί σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου 1984, όμως η Ελλάδα ζήτησε αναβολή για τεχνικού χαρακτήρα δυσκολίες) και ο συντελεστής του ήταν 6% για όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης, 16% για υπηρεσίες και 36% για είδη πολυτελείας, όπως π.χ. τα αυτοκόινητα, οπότε και άρχισαν οι Έλληνες να εκπαιδεύονται ακόμη περισσότερο στην φοροδιαφυγή και τον κομπλεξισμό, άσχετα με τους φόρους που εξακολουθούσαν να πρέπει πληρώνουν, όπως και όλοι οι υπόλοιποι λαοί, πάντα για το "κοινό καλό".
Σκοπός της υπερφορολόγησης ήταν πάντα η φοροδιαφυγή. Και σκοπός της φοροδιαφυγής ήταν πάντα η εισαγωγή της δήθεν ανάγκης για ηλεκτρονικό φακέλωμα και τσιπάκι στο χέρι ή στο μέτωπο, για να εκλείψει η δήθεν μάστιγα της φοροδιαφυγής.
Απλά τα μαθηματικά, απλή και η μέθοδος της λαμογιάς.
Διαδώστε το παντού.
Δημοσίευση σχολίου