Η Η κινητή, κατ΄οίκον υπηρεσία ευθανασίας, η οποία ιδρύθηκε στην Ολλανδία αρχές Μαρτίου, δεν προλαβαίνει να κάνει την δουλειά της.
Έξι κινητές μονάδες δεν φτάνουν, προβλέπεται αύξηση του αριθμού τους. Οι ειδικοί πιστεύουν, πως η αύξηση της ζήτησης για την «θανατηφόρα υπηρεσία» εξηγείται λόγο της προσπάθειας των νοσοκομείων να μειώσουν τα στατιστικά θνησιμότητας. Γι’ αυτό οι γιατροί των νοσοκομείων προτείνουν στους ασθενείς τους να επωφεληθούν από την υπηρεσία της κατ’ οίκον ευθανασίας.
Η Ολλανδία πριν δέκα χρόνια έγινε η πρώτη χώρα, η οποία νομιμοποίησε την ευθανασία. Στην ευθανασία με την βοήθεια των γιατρών αποφασίζουν να προσφύγουν οι ανίατοι ασθενείς, οι οποίοι υποφέρουν από σοβαρά σωματικά βάσανα. Μέχρι τώρα όμως, η ευθανασία δεν έχει αποτελέσει ένα απλό ζήτημα με γρήγορη λύση. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, την σχετική απόφαση είναι αρμόδιοι να την εκδίδουν τουλάχιστον δύο γιατροί, ενώ εάν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, την υπόθεση την εξετάζει η εισαγγελία. Τους γιατρούς τους ελέγχουν και οι επιτροπές εμπειρογνωμόνων. Τώρα, με την εμφάνιση στις αρχές του Μάρτη των υπηρεσιών κινητής ευθανασίας, προκύπτει ο κίνδυνος ότι το ζήτημα ζωής και θανάτου θα λύνεται υπερβολικά εύκολα, υπολογίζουν οι ειδικοί.
Η δημιουργία των υπηρεσιών της κατ’ οίκον ευθανασίας, εξηγείται καθαρά από οικονομικούς λόγους, πιστεύουν οι ειδικοί. Τώρα στην Ολλανδία προκύπτουν περίπου τρεις χιλιάδες περιστατικά ευθανασίας ετησίως. Στα νοσοκομεία συμφέρει περισσότερο, εάν η ευθανασία μετατραπεί σε υπηρεσία κατ’ οίκον. Με αυτόν τον τρόπο στα νοσηλευτήρια θα μειωθούν τα στατιστικά θνησιμότητας, και με αυτόν τον τρόπο θα βελτιωθεί η φήμη τους.
Βάσει κιόλας των πρώτων ημερών λειτουργίας η υπηρεσία της κατ’ οίκον ευθανασίας διαβεβαίωσε, πως αυξάνεται ο αριθμός των αιτημάτων για τις υπηρεσίες της. Όμως οι άνθρωποι ζητούν την θανατηφόρα ένεση όχι τόσο από τα ανυπόφορα σωματικά βάσανα, όσο λόγο του αισθήματος αχρηστίας στην ζωή, μιλά ο νομικός Αλεκσέι Στάρσενκο.
- Οι άνθρωποι δεν έχουν συμβιβαστεί με το «κοινοτικό τους ελάττωμα». Έχουν καθαρό μυαλό, αλλά δεν έχουν την δυνατότητα μετακίνησης και της αυτοπραγμάτωσης. Δεν είναι σωματική η οδύνη από τους πόνους, είναι η ψυχική οδύνη.
Εν μέρει λόγο παρόμοιων περιστατικών, πολλοί ειδικοί έχουν επικρίνει την κατ’ οίκου υπηρεσία ευθανασίας.
Πράγματι, προκύπτουν πολλά ερωτήματα για το έργο της. Και το βασικό ερώτημα είναι εάν αξίζει να εμπιστευτούμε την απόφαση στο ζήτημα ζωής και θανάτου σε γιατρούς, οι οποίοι βλέπουν για πρώτη φορά τον ασθενή. Διότι μόνο ο θεράπων γιατρός, ο οποίος γνωρίζει ακριβώς την κατάσταση του ασθενούς, μπορεί να συμπεράνει με βεβαιότητα, πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να επιζήσει.
Ο γιατρός πρέπει πρώτα από όλα να κάνει όλα τα δυνατά για να βοηθήσει τον ασθενή, τονίζουν οι ειδικοί. Εκεί, που οι προσπάθειές του δεν είναι αρκετές, πρέπει να τον παραπέμψει σε ψυχολόγους για να του ανακτήσει πάση θυσία την πίστη στην ζωή. Διαφορετικά η ευθανασία γίνεται μία βολική και εύκολη υπηρεσία, η οποία μπορεί να γίνει θέμα κατάχρησης.
αθεατη γνωση
Δημοσίευση σχολίου