Προφήτης του Χριστού και ο Πλάτων;

Προφήτης του Χριστού και ο Πλάτων;

Διερωτώμαι πολλές φορές πώς είναι δυνατόν να αγνοούμε την προφητική ή διορατική δύναμη των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, όπως ενός Αισχύλου, ενός Σωκράτους ή ενός Πλάτωνος, που προέβλεψε επακριβώς την Σταύρωση του Κυρίου, και την ίδια στιγμή να τρέχουμε στις … καφετζούδες και τα μέντιουμ!.. Μη λησμονούμε ότι τον Πλάτωνα ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον είχε χαρακτηρίσει «Ησαΐα του Ελληνισμού»!..

Χωρίς αμφιβολία ζούμε στην εποχή των μεγάλων αμφισβητήσεων και της ανατροπής πάσης ανθρωπίνης αξίας. Τα πάντα απαξιώνονται. Τα ήθη αλλάζουν μορφή και οι παραδόσεις του Ελληνισμού λαμβάνουν πλέον γραφικό χαρακτήρα. Απ’ το κακό στο χειρότερο δηλαδή….Και σαν να μην έφθαναν αυτά, μας ήλθαν και διάφοροι τηλεοπτικοί αλεξιπτωτιστές που δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν εαυτούς «απεσταλμένους του Κυρίου, για να μας σώσουν –λένε- από τους κακούς δαίμονες του Ελληνισμού, μιας και οι ίδιοι (πεφωτισμένοι γαρ…) έχουν την δύναμη να ανεβοκατεβάζουν προσωπικότητες και να βαπτίζουν στην δική τους τηλεοπτική κολυμβήθρα τον όποιο τυχαίο γραφιά σε … πολυβραβευμένο συγγραφέα, σε χιλιοβραβευμένη πέννα (λες και δεν ξέρουμε πως δίνονται τα διάφορα «βραβεία» σε … παγκόσμιο επίπεδο) και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, αρκεί να γεμίζει ο μπεζαχτάς τους και ν’ αγοράζουν συνεχώς νέες εκπομπές, για να συνεχίζουν τις όποιες φαντασίες επινοούν οι «πολυβραβευμένοι συγγραφείς» τους με τους πάσης φύσεως … σκοταδιστές (υπόγειες στοές με πράσινα ανθρωπάκια, εξωγήϊνους, UFO, μεγάλες επιστροφές από τον Σείριο, Ομάδες Έψιλον κλπ), με αποτέλεσμα να γίνονται η χλεύη των πάσης φύσεως τηλεπαρουσιαστών (Μητσικώστα, Αναστασιάδη κ.α.). Έτσι, ο αγώνας που κάνουμε εδώ και δεκαετίες τώρα για την επανελλήνιση των Ελλήνων, κινδυνεύει να κατακρημνιστεί από τις πρωτοφανείς και άνευ προηγουμένου παραδοξολογίες, που μας σερβίρουν διάφοροι κομήτες της τηλοψίας μας (που αναγκάζουν ακόμη και παιδιά, με την «πλύση εγκεφάλου» που υφίστανται, να αποπροσανατολίζονται και να οδηγούνται σε άλλες ατραπούς), αρκεί μονάχα να γεμίζει η τσέπη των αυτοανακηρυγμένων φωστήρων της γνώσεως με τα χρήματα, που πληρώνουν τα πάσης φύσεως θύματά των.
Απορώ πώς παρουσιάζονται παρόμοιες ψυχοφθόρες τηλεοπτικές εκπομπές, που ισοδυναμούν με πνευματικά ναρκωτικά, την ίδια στιγμή που η νεολαία μας, μη δυνάμενη ν’ αντισταθεί στον συνεχή τηλεοπτικό βομβαρδισμό, έντρομη παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με την ανοχή, βεβαίως, κάποιων υπευθύνων, οι οποίοι το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να «τα παίρνουν χοντρά» από τους κυρίους αυτούς , για τους οποίους ισχύει το γνωστό εκείνο ρητό των προγόνων μας: «εμού θανόντος γαία πυρί μειχθήτω». Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά και ας έρθουμε στο θέμα μας.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ;

Για να έλθουμε, λοιπόν, στο κύριο θέμα μας, που είναι ο προφητικός λόγος του Πλάτωνος, καλό θα ήταν να διαβάζαμε πρώτα λίγα λόγια απ’ την ζωή του μεγάλου Έλληνος φιλοσόφου μας μέσα απ’ τις Εκδόσεις «Κάκτος» του καλού μου φίλου Οδυσσέα Χατζόπουλου, με τον οποίον λίαν συντόμως αρχίζουμε μία πολύ σοβαρή συνεργασία στην έκδοση ορισμένων βιβλίων του γράφοντος, που πολλοί τα επιθυμούν και δεν έχουν την δυνατότητα να τα προμηθευτούν από άλλους εκδοτικούς φορείς:
Ο Πλάτωνας γεννήθηκε το 427 π.Χ. στην Αθήνα ή, σύμ­φωνα με κάποια πληροφορία, στην Αίγινα. Ο πατέρας του Αρίστωνας καταγόταν από άσημη γενιά της Αιγηίδας φυλής. Αντίθετα η μητέρα του Περικτιόνη ανήκε σε μια από τις επιφανέστερες οικογένειες της Αθήνας" ήταν αδελφή του Χαρ­μίδη, ενός από τους δέκα άρχοντες που τοποθέτησαν οι Τριά­κοντα στον Πειραιά, και εξαδέλφη του Κριτία, του πιο γνω­στού από τους Τριάκοντα. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες που μας δίνει ο ίδιος ο Πλάτωνας, η μητέρα του καταγόταν από τον Σόλωνα.
Στα έργα του δεν αναφέρεται ποτέ στην πατρική του γε­νιά, πιθανώς γιατί κανένα μέλος της δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στο Αθηναϊκό κράτος. Για το γένος της μητέρας του όμως πολύ συχνά επαίρεται αναφέροντας τους εξέχοντες συγ­γενείς της. Επίσης στην Πολιτεία παρουσιάζει τα αδέλφια του, Αδείμαντο και Γλαύκωνα, ως συνομιλητές του Σωκράτη θέλοντας να εξάρει την φιλομάθεια, την ανδρεία και τις ηθικές αρχές τους.
Στην εξαιρετική προσωπικότητα του Πλάτωνα οφείλονται διάφοροι μύθοι και αναφορές μεταγενέστερων συγγραφέων, όπως του Πλούταρχου, που αποδίδουν την καταγωγή του στον θεό Απόλλωνα. Για την παιδική και εφηβική ζωή του φιλόσοφου καθώς και για την ανατροφή και την μόρφωση του μας παραδόθηκαν ελάχιστες πληροφορίες. Ως δάσκαλοι του φέρονται: ο Γραμματικός Διονύσιος, δάσκαλος των γραμμά­των και της ποίησης" ο Πλούταρχος έλεγε πως τον Πλάτωνα δίδαξε μουσική ο Δράκοντας και γυμναστική ο Αρίστωνας ο Αργείος, ο οποίος μάλιστα του έδωσε το προσωνύμιο Πλά­των, επειδή είχε πλατύ στέρνο και μέτωπο (αρχικά λένε ότι ονομαζόταν Αριστοκλής από τον ομώνυμο παππού του)' τέ­λος ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι, πριν μαθητεύσει δίπλα στον Σωκράτη, μυήθηκε από τον Κρατύλο στη φιλοσοφία του Ηράκλειτου.
Κατά τη νεανική του ηλικία ασχολήθηκε αρχικά με την επική ποίηση (έγραψε μάλιστα κάποια επικά ποιήματα) και στη συνέχεια με τη δραματική συνθέτοντας μία τετραλογία. Όταν όμως άκουσε την διδασκαλία του Σωκράτη, γύρω στα 407 π.Χ., αφοσιώθηκε στη φιλοσοφία.
Μετά τον θάνατο του Σωκράτη πήγε στα Μέγαρα στον Ευκλείδη, ιδρυτή της Μεγαρικής σχολής. Από εκεί ταξίδεψε στην Αίγυπτο, την Κυρήνη, την Μ. Ασία και κατέληξε στην Μεγάλη Ελλάδα και τη Σικελία. Στις Συρακούσες γνώρισε τον τύραννο τους Διονύσιο τον Πρεσβύτερο και έγινε στενός φίλος του γαμπρού του, Δίωνα.
Στη συνέχεια ίδρυσε την περίφημη φιλοσοφική του σχολή την Ακαδημία ή Ακαδήμεια, που ονομάστηκε έτσι γιατί χτί­στηκε σε περιοχή αφιερωμένη στον ήρωα Ακάδημο. Εκεί δίδαξε συνεχώς 42 χρόνια αποτραβηγμένος από τα δημόσια πράγματα. Έφυγε δυο φορές από την Αθήνα και πήγε στη Σικελία στον τύραννο Διονύσιο τον Νεότερο, την πρώτη φορά για να τον πείσει να ενστερνιστεί το ιδεώδες της πολιτικής του θεωρίας και τη δεύτερη για να τον συμφιλιώσει με τον Δίωνα.
Πέθανε στην Αθήνα το 347 π.Χ. και ενταφιάστηκε στον Κεραμεικό, κοντά στην Ακαδημία. Ο τάφος του σωζόταν μέχρι την εποχή του Παυσανία.

Η ΠΡΟΦΗΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Όποιος διαβάσει το βιβλίο μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», που ορισμένοι δεν το δείχνουν πλέον στην τηλεόραση, θα δούμε κάτι που είμαι βέβαιος ότι θα εντυπωσιάση τον κόσμο, αφού μέσα σ’ αυτό θα διαβάσουμε ορισμένα σχόλια του μεγάλου και αειμνήστου πανεπιστημιακού διδασκάλου Λεωνίδα Ι, Φιλιππίδη, Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος, θέλοντας ν’ αποδείξη την προφητικήν δύναμιν του Πλάτωνος θα μας θυμίση ένα χωρίον του που (εκ των πραγμάτων) ομιλεί για την Σταύρωση του Χριστού:

«γυμνωτέος δη πάντων πλην δικαιοσύνης… μηδέ γαρ αδικών, δόξαν εχέτω την μεγίστην αδικίας, ίνα η βεβασανισμένος εις δικαιοσύνην… αλλ’ ίτω αμετάστατος μέχρι θανάτου, δοκών μεν είναι άδικος δια βίου, ων δε δίκαιος… Ούτω διακείμενος ο δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, εκκαυθήσεται τωφθαλμώ, τελευτών πάντα κακά παθών ανασχινδυλευθήσεται». [Πλάτωνος, Πολιτεία Β΄, IV-V (361 C-361 D)].

Θέλετε τώρα το σχόλια-ερμηνεία του ως άνω Καθηγητού; Διαβάστε:

«Καίτοι ο προσδοκώμενος θεόπεμπτος ούτος, όστις θα εγκαινίση εις τον κόσμον περίοδον αφυπνίσεως και εγρηγόρσεως, θα είναι δικαιότατος και άχρι θανάτου αμετάστατος εν τη δικαιοσύνη, όμως θα θεωρηθή υπό των ανθρώπων άδικος και θα υποστή ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και μαρτυρικόν θάνατον δι’ ανασκαλοπισμού, ήτοι δια καθηλώσεως επί σκόλοπος, επί υψηλού ξύλου»!..

«… ο δε Πιλάτος αποκριθείς πάλιν είπεν αυτοίς· Τί ούν θέλετε ποιήσω ον λέγετε τον βασιλέα των Ιουδαίων; 13 οι δε πάλιν έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 14 ο δε Πιλάτος έλεγεν αυτοίς· Τί γάρ εποίησε κακόν; οι δε περισσοτέρως έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 15 ο δε Πιλάτος βουλόμενος τώ όχλω το ικανόν ποιήσαι, απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, και παρέδωκε τον Ιησούν φραγελλώσας ίνα σταυρωθή. 16 Οι δε στρατιώται απήγαγον αυτόν έσω της αυλής, ό εστι πραιτώριον, και συγκαλούσιν όλην την σπείραν· 17 και ενδύουσιν αυτόν πορφύραν και περιτιθέασιν αυτώ πλέξαντες ακάνθινον στέφανον, 18 και ήρξαντο ασπάζεσθαι αυτόν· Χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων· 19 και έτυπτον αυτού την κεφαλήν καλάμω και ενέπτυον αυτώ, και τιθέντες τα γόνατα προσεκύνουν αυτώ. 20 και ότε ενέπαιξαν αυτώ, εξέδυσαν αυτόν την πορφύραν και ενέδυσαν αυτόν τα ιμάτια τα ίδια, και εξάγουσιν αυτόν ίνα σταυρώσωσιν αυτόν.» (Μαρκ. 15, 13-20).

Τι άλλο πρέπει να διαβάσουμε, λοιπόν, για να πεισθούμε περί της προφητικής δυναμικής ή διορατικότητος των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων;

Τι άλλο;

ΠΗΓΗ sakketosaggelos