Υπάρχει μια Κινέζικη παροιμία που λέει , υπάρχουν τόσοι κόσμοι , όσα είναι και τα ζευγάρια των ματιών των ανθρώπων.
Επιμέλεια άρθρου: Dimitris Papadoudis
Φωτογραφία: Vagedim
Πηγή: Αθέατη γνώση
29 Νοεμβρίου 2014
Πολύ σοφή παροιμία και η εξήγησή της είναι , ότι κάθε άνθρωπος βλέπει με διαφορετικό τρόπο τον κόσμο.
Το συγκεκριμένο απόσπασμα, επιμελήθηκε ο Dimitris Papadoudis για την Αθέατη γνώση, το οποίο προέρχεται από τον Δημοσθένη Λιακόπουλο και την ραδιοδιαδυκτιακή εκπομπή στο prisonplanet.gr στις 28/11/14.
Σκεφτείτε μια μέρα , που περπατάτε σε έναν πολυσύχναστο δρόμο ή είστε σε ένα γεμάτο σούπερ-μάρκετ ημέρα Σάββατο και εκεί που περπατάτε τέλος πάντων στον δρόμο ή μέσα στο σούπερ μάρκετ που κινείστε με πολύ κόσμο, ξαφνικά σταματούν οι πάντες , δεν κινείται κανείς και γυρίζουν πρός το μέρος σας και σας κοιτούν.
Και τότε ακούς μια φωνή , που σου λέει , είσαι ο μόνος αληθινός παίχτης , οι άλλοι είναι μποτάκια και υπάρχουνε για σένα.
Βέβαια επειδή δεν υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος , τότε πρέπει τέτοια στούντιο να υπάρχουν δισεκατομμύρια.
Και μόνο ένας άνθρωπος αληθινός στο καθένα.
Άρα όσα τα μάτια των ανθρώπων , τόσοι και οι κόσμοι γύρω σας.
Γιατί σας το είπα αυτό ;
Τις προάλλες είχα πει κάτι το οποίο το προσέξατε αρκετοί , ότι δηλαδή όλοι οι άλλοι μας προσφέρουνε σαν να είναι μποτάκια, το περιβάλλον μέσα στο οποίο δοκιμαζόμαστε , αυτό που λέμε κόσμος.
Αλλά αυτό επιβάλλει ο εγωισμός.
Και αυτό που είπα πρίν ήταν μέρος τέστ , για το οποίο παίχτηκε στοίχημα πάνω σε αυτό.
Καθένας θεωρεί τον εαυτό του κέντρο, και τους άλλους μποτάκια.
Δεν είναι έτσι όμως , το κάθε σώμα έχει και έναν διαγωνιζόμενο.
Αυτό είναι σίγουρο , αλλά ο καθένας από εμάς μέσα στην μοναξιά του , είναι σαν να έχει ένα όχημα , έναν ρομποτικό μηχανισμό τον οποίο κυβερνάει και διευθύνει , το σώμα δηλαδή το βιολογικό , ένα βιορομπότ ουσιαστικά , μέσα στο οποίο είναι η ψυχή.
Γι αυτό αν θυμάστε , σας έχω πει , θα χωνέψουν όλοι, ότι δεν είμαστε σώματα με ψυχές, αλλά είμαστε ψυχές με σώματα προσωρινά.
Έχουμε ένα βιορομπότ , το οποίο χρησιμοποιούμε προσωρινά, το οποίο παίρνει εντολές και κάνει ό,τι θέλουμε , έαν χαλάσει το βιορομπότ , χαίρεται φύγαμε.
Εαν ζούμε με ένα χαλασμένο βιορομπότ και δεν πεθάνουμε αμέσως , ζούμε τότε με ένα χαλασμένο, το οποίο μας δίνει πλήρη αίσθηση του ψεύτικου κόσμου, τουλάχιστον όσο επιτρέπεται να έχουμε και μας προειδοποιεί με τους πόνους ότι κινδυνεύει να χαλάσει, και επειδή δεν πρέπει να χαλάσει γι αυτό μας προειδοποιεί τόσο έντονα με πόνο σωματικό.
Ωστόσο ο καθένας από εμάς , αν και όλοι οι άνθρωποι είναι αληθινοί , είναι ουσιαστικά μόνος του, δεν επικοινωνεί, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε , για χίλιους δυο λόγους.
Υπάρχουμε εμείς, και οι άλλοι είναι σαν να μην υπάρχουν και απλά μας δίνουν επιδράσεις.
Γιατί εαν μπορούσαμε να αισθανθούμε , το τι αισθάνεται ο συνάνθρωπος , με τηλεπάθεια , ή ο,τιδήποτε άλλο , τότε θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα για εμάς , γιατί θα ξέραμε ότι ο άλλος είναι ένας άνθρωπος και όχι ένα αντικείμενο που κινείται θέλοντας ή μη θέλοντας , που του αρέσουν ή δεν του αρέσουν διάφορα πράγματα.
Με αυτά όλα που είπα , θέλω να τεστάρετε τον εαυτό σας και το κατά πόσο βλέπετε τους άλλους σαν ανθρώπους όπως εσείς ..... ή σαν κινούμενα τμήματα του περιβάλλοντος.
Πόσες φορές μπορέσατε να βάλετε τον εαυτό σας , το εαυτό σας στην θέση κάποιου άλλου ;
Σίγουρα ελάχιστες.
Πόσες φορές μπορέσατε στ΄αλήθεια να βάλετε τον εαυτό σας στην θέση κάποιου άλλου ;
Ίσως καμία.
Στ αλήθεια , όχι αστεία , συμπάσχουμε τον συνάνθρωπο, ποιός συμπάσχει ;
Μόνο ο Χριστός συνέπασχε , μόνο Εκείνος μπορούσε.
Οπότε καταλαβαίνετε ότι ο καθένας και η κάθε μια, απομονωμένος από όλους τους άλλους, υπάρχει στον κόσμο και απλά είναι σαν να είσαι μέσα σε μια θάλασσα πλαγκτόν που επιπλέει και τα πάντα κινούνται αργά ή γρήγορα γύρω σου, κι εσύ κοιτάς πως θα την βγάλεις καθαρή, σύμφωνα με τις προσταγές που δίνει αυτός ο κόσμος και τις προπαγάνδες.
Δεν αισθανόμαστε δηλαδή ότι είμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους .
Ο καθένας αισθάνεται ότι είναι μόνος του , σε ένα περιβάλλον που καθώς τα χρόνια κυλούν στην ζωή μας , γίνεται όλο και πιο εχθρικό πρός τον χρήστη , γιατί πέρνουμε όλο και λιγότερες βοήθειες καθώς κυλούν τα χρόνια , από τους γύρω μας , τους δικούς μας ανθρώπους , τους γονείς μας κτλ.
Συνήθως οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί και σε μικρές ηλικίες έχουμε περισσότερες βοήθειες , λιγότερες έννοιες , μετά όμως , στο περιβάλλον αυτό , το κινούμενο , το μεταβαλλόμενο διαρκώς με το σύνολο συναισθημάτων με το οποίο μας βομβαρδίζει , από τους ίδιους τους ανθρώπους και το ίδιο το στήσιμο με τις υπερβατικές συχνότητες , γίνεται όλο και λιγότερο φιλικό πρός τον κάθε χρήστη.
Επομένως , μπορεί να μην σταματούν γύρω μας και να μας πούνε , εμείς απλά κινούμαστε για να συμπληρώνουμε τον κόσμο γύρω σου , αλλά αν κάνετε μια βαθιά αυτοκριτική , θα δείτε ότι όλοι έτσι αισθανόμαστε.
Ότι οι άλλοι απλά υπάρχουν για να συμπληρώνουν τον κόσμο γύρω μας.
Οι υπόλοιποι επιβάτες μέσα στο αστικό , υπάρχουν για να συμπληρώνουν την εικόνα του κόσμου , οι διαβάτες στον δρόμο , οι θεατές σε έναν κινηματογράφο ή σε ένα γήπεδο , οι συμμαθητές , οι συμφοιτητές στην τάξη , οι συνάδελφοι στην δουλειά και πολλές φορές οι ίδιοι οι δικοί μας άνθρωποι μέσα στο σπίτι μας.
Απλά υπάρχουν , για να είναι γεμάτος ο κόσμος σύμφωνα με τα πρότυπα που μας έχουν μάθει ότι πρέπει να είναι.
Ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Τροφή για σκέψη , γιατί οι σκέψεις αυτές οδηγούν στην αρχή , του να φερόμαστε στους άλλους όπως θέλουμε οι άλλοι να φέρονται σε εμάς .
Θεωρούμε ότι το περιβάλλον που αποτελείται και από ανθρώπους μας φέρεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο αλλά είναι απλά ένα συνολικό περιβάλλον που αλλού είναι πιο σκληρό , αλλού πιο αιχμηρό , αλλού πιο μαλακό , αλλού πιο αέρινο , αλλά είναι ένα περιβάλλον.
Αν καταλάβουμε ότι παρόμοιοι οργανισμοί με εμάς , βιορομπότ με ψυχές μέσα και έχουν τα ίδια άγχη , τις ίδιες ανησυχίες ,χαρές ,λύπες σαν εμάς, τότε φίλοι μου , όταν καταλάβουμε ότι γύρω μας άνθρωποι σαν κι εμάς , τότε ίσως αρχίσουμε να τους συμπεριφερόμαστε όπως θέλουμε να φέρονται αυτοί σε εμάς.
atheatignosi
Επιμέλεια άρθρου: Dimitris Papadoudis
Φωτογραφία: Vagedim
Πηγή: Αθέατη γνώση
29 Νοεμβρίου 2014
Πολύ σοφή παροιμία και η εξήγησή της είναι , ότι κάθε άνθρωπος βλέπει με διαφορετικό τρόπο τον κόσμο.
Το συγκεκριμένο απόσπασμα, επιμελήθηκε ο Dimitris Papadoudis για την Αθέατη γνώση, το οποίο προέρχεται από τον Δημοσθένη Λιακόπουλο και την ραδιοδιαδυκτιακή εκπομπή στο prisonplanet.gr στις 28/11/14.
Σκεφτείτε μια μέρα , που περπατάτε σε έναν πολυσύχναστο δρόμο ή είστε σε ένα γεμάτο σούπερ-μάρκετ ημέρα Σάββατο και εκεί που περπατάτε τέλος πάντων στον δρόμο ή μέσα στο σούπερ μάρκετ που κινείστε με πολύ κόσμο, ξαφνικά σταματούν οι πάντες , δεν κινείται κανείς και γυρίζουν πρός το μέρος σας και σας κοιτούν.
Και τότε ακούς μια φωνή , που σου λέει , είσαι ο μόνος αληθινός παίχτης , οι άλλοι είναι μποτάκια και υπάρχουνε για σένα.
Βέβαια επειδή δεν υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος , τότε πρέπει τέτοια στούντιο να υπάρχουν δισεκατομμύρια.
Και μόνο ένας άνθρωπος αληθινός στο καθένα.
Άρα όσα τα μάτια των ανθρώπων , τόσοι και οι κόσμοι γύρω σας.
Γιατί σας το είπα αυτό ;
Τις προάλλες είχα πει κάτι το οποίο το προσέξατε αρκετοί , ότι δηλαδή όλοι οι άλλοι μας προσφέρουνε σαν να είναι μποτάκια, το περιβάλλον μέσα στο οποίο δοκιμαζόμαστε , αυτό που λέμε κόσμος.
Αλλά αυτό επιβάλλει ο εγωισμός.
Και αυτό που είπα πρίν ήταν μέρος τέστ , για το οποίο παίχτηκε στοίχημα πάνω σε αυτό.
Καθένας θεωρεί τον εαυτό του κέντρο, και τους άλλους μποτάκια.
Δεν είναι έτσι όμως , το κάθε σώμα έχει και έναν διαγωνιζόμενο.
Αυτό είναι σίγουρο , αλλά ο καθένας από εμάς μέσα στην μοναξιά του , είναι σαν να έχει ένα όχημα , έναν ρομποτικό μηχανισμό τον οποίο κυβερνάει και διευθύνει , το σώμα δηλαδή το βιολογικό , ένα βιορομπότ ουσιαστικά , μέσα στο οποίο είναι η ψυχή.
Γι αυτό αν θυμάστε , σας έχω πει , θα χωνέψουν όλοι, ότι δεν είμαστε σώματα με ψυχές, αλλά είμαστε ψυχές με σώματα προσωρινά.
Έχουμε ένα βιορομπότ , το οποίο χρησιμοποιούμε προσωρινά, το οποίο παίρνει εντολές και κάνει ό,τι θέλουμε , έαν χαλάσει το βιορομπότ , χαίρεται φύγαμε.
Εαν ζούμε με ένα χαλασμένο βιορομπότ και δεν πεθάνουμε αμέσως , ζούμε τότε με ένα χαλασμένο, το οποίο μας δίνει πλήρη αίσθηση του ψεύτικου κόσμου, τουλάχιστον όσο επιτρέπεται να έχουμε και μας προειδοποιεί με τους πόνους ότι κινδυνεύει να χαλάσει, και επειδή δεν πρέπει να χαλάσει γι αυτό μας προειδοποιεί τόσο έντονα με πόνο σωματικό.
Ωστόσο ο καθένας από εμάς , αν και όλοι οι άνθρωποι είναι αληθινοί , είναι ουσιαστικά μόνος του, δεν επικοινωνεί, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε , για χίλιους δυο λόγους.
Υπάρχουμε εμείς, και οι άλλοι είναι σαν να μην υπάρχουν και απλά μας δίνουν επιδράσεις.
Γιατί εαν μπορούσαμε να αισθανθούμε , το τι αισθάνεται ο συνάνθρωπος , με τηλεπάθεια , ή ο,τιδήποτε άλλο , τότε θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα για εμάς , γιατί θα ξέραμε ότι ο άλλος είναι ένας άνθρωπος και όχι ένα αντικείμενο που κινείται θέλοντας ή μη θέλοντας , που του αρέσουν ή δεν του αρέσουν διάφορα πράγματα.
Με αυτά όλα που είπα , θέλω να τεστάρετε τον εαυτό σας και το κατά πόσο βλέπετε τους άλλους σαν ανθρώπους όπως εσείς ..... ή σαν κινούμενα τμήματα του περιβάλλοντος.
Πόσες φορές μπορέσατε να βάλετε τον εαυτό σας , το εαυτό σας στην θέση κάποιου άλλου ;
Σίγουρα ελάχιστες.
Πόσες φορές μπορέσατε στ΄αλήθεια να βάλετε τον εαυτό σας στην θέση κάποιου άλλου ;
Ίσως καμία.
Στ αλήθεια , όχι αστεία , συμπάσχουμε τον συνάνθρωπο, ποιός συμπάσχει ;
Μόνο ο Χριστός συνέπασχε , μόνο Εκείνος μπορούσε.
Οπότε καταλαβαίνετε ότι ο καθένας και η κάθε μια, απομονωμένος από όλους τους άλλους, υπάρχει στον κόσμο και απλά είναι σαν να είσαι μέσα σε μια θάλασσα πλαγκτόν που επιπλέει και τα πάντα κινούνται αργά ή γρήγορα γύρω σου, κι εσύ κοιτάς πως θα την βγάλεις καθαρή, σύμφωνα με τις προσταγές που δίνει αυτός ο κόσμος και τις προπαγάνδες.
Δεν αισθανόμαστε δηλαδή ότι είμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους .
Ο καθένας αισθάνεται ότι είναι μόνος του , σε ένα περιβάλλον που καθώς τα χρόνια κυλούν στην ζωή μας , γίνεται όλο και πιο εχθρικό πρός τον χρήστη , γιατί πέρνουμε όλο και λιγότερες βοήθειες καθώς κυλούν τα χρόνια , από τους γύρω μας , τους δικούς μας ανθρώπους , τους γονείς μας κτλ.
Συνήθως οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί και σε μικρές ηλικίες έχουμε περισσότερες βοήθειες , λιγότερες έννοιες , μετά όμως , στο περιβάλλον αυτό , το κινούμενο , το μεταβαλλόμενο διαρκώς με το σύνολο συναισθημάτων με το οποίο μας βομβαρδίζει , από τους ίδιους τους ανθρώπους και το ίδιο το στήσιμο με τις υπερβατικές συχνότητες , γίνεται όλο και λιγότερο φιλικό πρός τον κάθε χρήστη.
Επομένως , μπορεί να μην σταματούν γύρω μας και να μας πούνε , εμείς απλά κινούμαστε για να συμπληρώνουμε τον κόσμο γύρω σου , αλλά αν κάνετε μια βαθιά αυτοκριτική , θα δείτε ότι όλοι έτσι αισθανόμαστε.
Ότι οι άλλοι απλά υπάρχουν για να συμπληρώνουν τον κόσμο γύρω μας.
Οι υπόλοιποι επιβάτες μέσα στο αστικό , υπάρχουν για να συμπληρώνουν την εικόνα του κόσμου , οι διαβάτες στον δρόμο , οι θεατές σε έναν κινηματογράφο ή σε ένα γήπεδο , οι συμμαθητές , οι συμφοιτητές στην τάξη , οι συνάδελφοι στην δουλειά και πολλές φορές οι ίδιοι οι δικοί μας άνθρωποι μέσα στο σπίτι μας.
Απλά υπάρχουν , για να είναι γεμάτος ο κόσμος σύμφωνα με τα πρότυπα που μας έχουν μάθει ότι πρέπει να είναι.
Ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Τροφή για σκέψη , γιατί οι σκέψεις αυτές οδηγούν στην αρχή , του να φερόμαστε στους άλλους όπως θέλουμε οι άλλοι να φέρονται σε εμάς .
Θεωρούμε ότι το περιβάλλον που αποτελείται και από ανθρώπους μας φέρεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο αλλά είναι απλά ένα συνολικό περιβάλλον που αλλού είναι πιο σκληρό , αλλού πιο αιχμηρό , αλλού πιο μαλακό , αλλού πιο αέρινο , αλλά είναι ένα περιβάλλον.
Αν καταλάβουμε ότι παρόμοιοι οργανισμοί με εμάς , βιορομπότ με ψυχές μέσα και έχουν τα ίδια άγχη , τις ίδιες ανησυχίες ,χαρές ,λύπες σαν εμάς, τότε φίλοι μου , όταν καταλάβουμε ότι γύρω μας άνθρωποι σαν κι εμάς , τότε ίσως αρχίσουμε να τους συμπεριφερόμαστε όπως θέλουμε να φέρονται αυτοί σε εμάς.
atheatignosi
Δημοσίευση σχολίου