Οι αστρονόμοι διευκρίνισαν ότι μια ασυνήθιστα στενή προσέγγιση της Σελήνης στη Γη αποτέλεσε την αιτία της εμφάνισης τόσο πολλών μεγάλων παγόβουνων σ’ εκείνο το τμήμα του Βόρειου Ατλαντικού, όπου τον Απρίλιο του 1912 βυθίστηκε ο Τιτανικός.
Αυτό το γεγονός ήταν ένα από τα σπανιότερα και πιο μοναδικά διαστημικά φαινόμενα στην ιστορία του πλανήτη μας. Σελήνη και Γη πλησίασαν σε τέτοια απόσταση, που δεν είχε παρατηρηθεί κατά τα προηγούμενα 1.400 χρόνια, ενώ ο Ήλιος είχε τέτοια θέση, ώστε να μεγιστοποιεί την επίδραση της βαρύτητας της Σελήνης στη Γη.
Αποτέλεσμα της σημαντικής αύξησης των παλιρροιών απελευθέρωσε παγόβουνα, τα οποία παγιδεύτηκαν στα σχετικώς ρηχά σημεία έξω από τις ακτές της χερσονήσου του Λαμπραντόρ και του νησιού της Νέας Γης. Κατά το σύνηθες επίπεδο επίδρασης της Σελήνης στον παγκόσμιο ωκεανό ιδιαιτέρως μεγάλα παγόβουνα παραμένουν αρκετά χρόνια σε αυτά τα ύδατα, μέχρι να μειωθούν σε πλωτό μέγεθος.
Τα φουσκωμένα νερά του 1912 απελευθέρωσαν μεγάλο αριθμό παγόβουνων και τα έστειλαν να πλεύσουν για να συναντηθούν με τον Τιτανικό. Τα συμπεράσματα των επιστημόνων δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Sky & Telescope.
Αποτέλεσμα της σημαντικής αύξησης των παλιρροιών απελευθέρωσε παγόβουνα, τα οποία παγιδεύτηκαν στα σχετικώς ρηχά σημεία έξω από τις ακτές της χερσονήσου του Λαμπραντόρ και του νησιού της Νέας Γης. Κατά το σύνηθες επίπεδο επίδρασης της Σελήνης στον παγκόσμιο ωκεανό ιδιαιτέρως μεγάλα παγόβουνα παραμένουν αρκετά χρόνια σε αυτά τα ύδατα, μέχρι να μειωθούν σε πλωτό μέγεθος.
Τα φουσκωμένα νερά του 1912 απελευθέρωσαν μεγάλο αριθμό παγόβουνων και τα έστειλαν να πλεύσουν για να συναντηθούν με τον Τιτανικό. Τα συμπεράσματα των επιστημόνων δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Sky & Telescope.
ΑΘΕΑΤΗ ΓΝΩΣΗ
Δημοσίευση σχολίου