Κατά πολλές έννοιες, οι δυνάμεις της αριστεράς είναι οι τελευταίες που δικαιούνται να καταλογίζουν «φασίζουσες» λογικές και πρακτικές, τις οποίες αποστρέφονται ως ξένες προς αυτές.
Τόσο σε ιστορικό επίπεδο όσο και σε εκείνο της τρέχουσας οργάνωσης και δράσης της, η «αριστερά» (παραδοσιακή, ανανεωτική, αναρχίζουσα) αναπαράγει δομές, οι οποίες όχι μόνο αντιφάσκουν προς το προσωπείο που φέρει, αλλά επιπλέον την καθιστούν συγγενική των πλέον φασιστικών μορφών οργάνωσης.
Διότι, αν η πολιτική «συνείδηση» που αυτή προάγει συνεπάγεται ένα όραμα διεθνιστικό, βασισμένο στο δίκιο των απανταχού εργατικών δυνάμεων, στο αίτημα της κατάληψης των μέσων παραγωγής από την εργατική τάξη, καθώς και σε μία ανοικτή αντιπαράθεση με τον αδίστακτο κεφαλαιοκρατισμό, το πολιτικό «ασυνείδητό της» υπαγορεύει άλλες, παράδοξες τακτικές και πρακτικές.
Σε επιφανειακό επίπεδο, τα πράγματα είναι απλά: εκεί όπου ο εθνικοσοσιαλισμός αισθητικοποιεί την πολιτική, υμνώντας τη βία και τον πόλεμο, τη φρίκη και το μίσος, ο κομμουνιστικο-σοσιαλιστικός ρεαλισμός κάνει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ακριβώς το ίδιο πράγμα: πολιτικοποιεί την αισθητική, συστρατεύοντας τις μάζες υπό την κυρίαρχη μορφή του Εργάτη.
Τι άλλο είναι ο θεσμός της Κνίτικης ή Χρυσαυγίτικης νεολαίας, αν όχι απόηχος των Νεολαιίστικων οργανώσεων, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί στη ναζιστική Γερμανία και στη σοβιετική Ένωση, ως στρατόπεδα μαζικής εκγύμνασης μελλοντικών ιδεολογικών εργατών-πολεμιστών, υπό τη φροντίδα και εποπτεία ενός Φύρερ (Οδηγητή).
Ποιον άλλο ρόλο εκπληρώνουν οι μηχανισμοί προπαγάνδας, υψίστης σημασίας και για τα δύο μορφώματα εξουσίας, αν όχι εκείνον της ολοκληρωτικής διαχείρισης της πληροφόρησης και της γνώσης;
Δεν έχει κανείς παρά να ξεφυλλίσει τη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια και να αναγνώσει ένα ή δύο λήμματα, για να πάρει μία γεύση του τι σημαίνει λογοκριτικός έλεγχος μέχρι και της τελευταία τελεία, μέχρι και το τελευταίο κόμα ή ερωτηματικό – διότι σε αυτή τη Βίβλο της γνώσης, θαυμαστικά δεν θα βρει κανείς πουθενά!!!
Η συγγένεια, όμως, και η σχέση ομολογίας έρχεται και από μία άλλη πλευρά, ιστορική, η οποία είναι τόσο εμφανής που δεν τη βλέπει σχεδόν κανείς: τόσο ο Γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός όσο και ο Σοβιετικό-κινεζικός κομμουνισμός ανέκαθεν μοιράζονταν ένα κοινό υπόβαθρο – για να μην πούμε ΤΟ κοινό υπόβαθρο – με τον κοινό εχθρό τους, τον Καπιταλισμό.
ΚΑΙ οι τρεις τους, για να μπορέσουν να υπάρξουν, προϋπέθεταν τον εξηλεκτρισμό. Δηλαδή, βασίζονταν στη μαζική βιομηχανοποίηση της ζωής και του Volk (Λαού), στη βαριά βιομηχανία και την οικονομοκρατική λογική που τη συνοδεύει. Κάτι που δείχνει πως τουλάχιστον ως προς τα υλικά μέσα δεν διαφέρουν σε τίποτα...
Ας μην μιλήσουμε για τη στρατοπεδική λογική και των δύο – η μάλλον και των τριών, διότι στρατόπεδα συγκέντρωσης υπάρχουν ΚΑΙ στον καπιταλισμό, απλά φέρουν διαφορετικό όνομα και επικαλύπτουν την ελεγκτική δράση τους με την απόλαυση που προσφέρουν στο καταναλωτικό κοινό.
Ένα τέτοιο στρατόπεδο μαζικής συγκέντρωσης έχουμε όλοι κοντά μας: είναι οι κινηματογράφοι, τα πολυκαταστήματα, τα θεματικά πάρκα και τα δημόσια λαϊκά θεάματα...
Όπως και στο καθαυτό θέατρο, όπως γνωρίζουμε ήδη από την αρχαία τραγωδία, έτσι και στο θέατρο της πολιτικής, δεν μπορεί να υπάρξει δράμα δίχως μάσκες και τραγικά προσωπεία. Κατ' αυτήν την έννοια, πίσω από τα αντίπαλα άκρα (αριστερά και δεξιά), πίσω από τις σοσιαλιστικού ρεαλισμού εμπνεύσεις του ΚΚΕ ή την κιτσοειδή αισθητική και φρασεολογία της Χρυσής Αυγής, προβάλλουν τα υπερήφανα μουστάκια ενός Χίτλερ, ενός Στάλιν ή ενός εκμεταλλευτή κεφαλαιοκράτη (στην περίπτωση των νεο-φιλελεύθερων κομμάτων).
Στην ιστορία όντως τα πάντα επαναλαμβάνονται, ως μάσκες όμως. Η ουσία παραμένει η ίδια: Ein Volk, ein Reich, ein Führer (Ένας λαός, ένα Ράιχ, ένας οδηγητής). Το ρόλο του τελευταίου τον παίζει πλέον το Χρήμα...
Δημοσίευση σχολίου